Παγίδα ο χρόνος

Παγίδα ο χρόνος σε κρατά απ’ τα πόδια δεμένο, κρεμασμένο ανάποδα

να βλέπεις μόνο χαμηλά. Κι όταν κλεφτά η ματιά σου βρεθεί στα ψηλά το μυαλό να σκεφτεί δεν μπορεί, εμποδίζει το αίμα.

Αφέθηκες στο δέσιμο θωρώντας αιώνια τη ζωή.

Σου λέγανε πως η ζωή στιγμή, μια κουκίδα φως σ’ απόλυτο σκοτάδι.

Δεν άκουγες, αφέθηκες...

Δήμιος ο χρόνος με τη δική σου ανοχή σου στέρησε το θάμα.

Ελευθερία η ζωή. Στιγμές βρισιές στο θάνατο που χάσκει να σε καταπιεί σαν σόλα βρώμικη ανοιχτή στα πόδια του ζητιάνου.

Και τώρα τι, μπορώ εγώ μονάχος μου; Μου τα ‘λεγες και δάκρυζες μεσ’ στην ταβέρνα του Μηνά, πρώτη φορά εσύ που δε λογάριαζες, να λες τώρα τι κάνω.

Ποτέ αργά. Όσο ακόμα ζωντανός ποτέ αργά.

Αν το μυαλό σου μεσ’ στα σκοτάδια βλέπει φως και λίμνες μεσ’ στην έρημο, θα δει το σπόρο να γεννά, θα δει το δέντρο. Θα δει και σένα σκαρφαλωμένο στα κλαδιά.

Να ζει μαζί με τα πουλιά. Να ονειρεύεται ξανά. Να ζει στιγμές με το κεφάλι στα ψηλά.

Μια στιγμή, βήμα ζωή σ’ ένα χορό που ζωντανεύει το νεκρό να σταματά το χρόνο.

ανάγερτος