Του έρωτα ψυχή μου

Πάνω στην έρημο/ ταξίδι ο νους με το φιλί /ακολουθεί τις μνήμες μεσ’ στη δική μας θάλασσα/ Βουλιάζει μέσα το κορμί/ κι η προδοσία, /σ’ ένα ναυάγιο πειρατών/ απεγνωσμένα αναζητά τη σκουριασμένη άγκυρα/

Της χωρισμένης της ψυχής μαρτύριο/ Παρέκκλιση συνειδητή που έγινε παραίσθηση,/ ώρες ατέλειωτες να σου χαϊδεύω τα μαλλιά/ και να φιλώ μεσ’ στο νερό το κόκκινο φεγγάρι/ που μου ματώνει το μυαλό/

Δεν ήσουν έρωτας εσύ, δεν ήσουνα ποτέ/

Εσύ γεννήθηκες ψυχή/ απ’ τη δική μου την ψυχή μ’ ένα σκοπό/

Στον έρωτα να βάλεις την ψυχή μας/ για να κρατήσει μια ζωή/

Μόνο στην ποίηση, του έρωτα η ψυχή,/ μα δεν την είχε δει κανείς πριν σε γνωρίσω/ Καληνύχτα ψυχή μου!/ Όταν η σκέψη βουλιάζει μεσ’ στη σιωπή/ μόνο η καρδιά παλεύει με τα κύματα/ ανάσα μου καυτή του έρωτα ψυχή μου.

ανάγερτος