Παγκόσμια πατρίδα

Όταν περάσεις τα όρια της καμπύλης των συμβατών ορίων που καθορίζουν οι άξονες της εντιμότητας και της αξιοπρέπειας, χαμένος βρίσκεσαι στο αχανές πεδίο του ευνουχισμού της ανθρώπινης υπόστασης.

Της νοητικής, κοινωνικής, ιδεολογικής ταξινόμησης σε δεξαμενές άντλησης πειθήνιων αποβλήτων.

Η πρώτη η ελιτική γεννά την εξουσία, η δεύτερη η αδελφή που θέλει παρασκήνιο και καθορίζει ποιος και τι, είναι διαπλοκή κι η πιο μεγάλη απ’ όλες, που ’ναι της μοίρας η ντροπή, γράφει απ’ έξω υποταγή.

Όσοι ακόμα στην καμπύλη, στο περιθώριο, με την ταμπέλα γραφικοί.

Θεός, πατρίδα, ιστορία, τιμή, ανδρεία, ηθική δεν έχουν θέση στην παρτίδα. Παγκόσμια έγινες πατρίδα και στο παιχνίδι αυτό, τα πιόνια γίναμε εμείς.

Φωτομεγέθυνση στρατόπεδο μεταναστών που έσβησαν τα σύρματα.

Μια ζωή ρετούς που άφησαν εσένα να τη φτιάξεις. Τι στο καλό εκπαίδευση σου έδωσαν να κάνεις!

Χρόνια πολλά με τα δικά σου τα λεφτά. Πέσανε πρώτα τα μπετά, μετά σκεπές, βαψίματα, δρόμοι, φυλάκια, σύρματα.

Τώρα ξανά με τα δικά σου τα λεφτά, με μια εκπαίδευση φωτιά μεσ’ στων παιδιών σου τα μυαλά, πίνουν στο θάνατό σου.

Και τώρα τι; που είναι η ανάπτυξη, που πήγε η ελπίδα; Κι αν είναι η μοίρα;

Πάψε με ψευδαισθήσεις πια να ζεις. Δε χόρτασες; Τι άλλο θέλεις για να δεις. Όσο και για τη μοίρα, το άλλοθι του αδύναμου αυτή.

Αν λέω, αν, η καμπύλη αρχίσει πάλι να σφύζει με ζωή, ίσως αυτά που ’ναι μωρά και περπατάνε αγκαλιά να περπατήσουν τη ζωή σε μια περήφανη και λαμπερή πατρίδα. Ίσως…

ανάγερτος