Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Οι δρόμοι της ζωής



















Από παιδί περπάταγα στη λόγχη των ονείρων μου. Ισορροπία τρόμου πάνω σε κάθετο σπαθί. Να σε γελούν, να σε χλευάζουν, να σε περιφρονούν, να σ’ αδικούν, να σε υποτιμούν και συ περήφανος με το χαμόγελο να προσπαθείς τον πόνο σου να πνίξεις. Από διπλές πληγές ο πόνος. Αόρατες και ορατές.
Πάντα μου άρεσε η αλήθεια, το δίκιο και το λεύτερο. Μα κι η αξιοπρέπεια.
Μου ’στρωσαν πολλές φορές το δρόμο. Μέχρι παχιά χαλιά να περπατήσω μου ’στρωσαν για να τα πάρω πίσω.
Έλα μου έλεγαν. Θα ’χεις αξίωμα, θα ’χεις λεφτά, θα είσαι κάποιος. Κι όσο πιο άγριος και σκληρός τόσο θα ανεβαίνεις. Η κρίση σου μαστίγιο για να γελάς και να μεθάς με ηδονές υποταγής. Γυναίκα δεν θα χρειαστείς. Δεν θέλει αίσθημα η ζωή. Μονόχνοτος να είσαι, να τους πατάς. Δεν βλέπεις τάχα τα σκυλιά πόσο υπάκουα γίνονται όσο πολύ τα δέρνεις;
Και γω, με όλα αυτά που άκουγα, μοναχικός ταξίδευα και ταξιδεύω.
Προσπάθησα. Προσπάθησα για μένα, να πείσω φίλους και γνωστούς, συνοδοιπόρους αδελφούς. Να δείξω πως τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Δυο είναι οι δρόμοι δυστυχώς.
Βαδίζεις σε χαλί και χάνεις την ψυχή σου ή πληγωμένος, αγκαλιά με την ψυχή σου πολεμάς για τη ζωή σου.
Έχω κουραστεί, αλήθεια είναι. Και ξέρεις το γιατί; Δεν είναι ο πόνος ο διπλός. Είναι η απογοήτευση που μ’ έχει εξουθενώσει. Να βλέπω ανθρώπους άβουλους, ανθρώπους ουροβόρους, να σε κοιτούν και να μιλούν με πρόσωπα διπλά, να σου χτυπάνε φιλικά με νόημα τον ώμο, να λένε δήθεν συμφωνούν, να λένε πόσο σ’ αγαπούν και σε τιμούν και κει στα ύπουλα και στα κρυφά να σου τρυπούν την πλάτη.
Τώρα θα πεις, μετά απ’ αυτά αξίζει άραγε ο κόπος, αξίζει άραγε ο πόνος;
Τι θα ’λεγες σε κάποιον που τη ζωή του τώρα ξεκινά;
Χωρίς καν σκέψη δεύτερη αυτό που έκανα κι εγώ θα έλεγα να κάνει.
Γιατί όταν χάνεις την ψυχή δεν έχει αξία η ζωή.
Κι αν όσο είσαι μικρός και δεν μπορείς να δεις γιατί τυφλώνει η δόξα, μεγάλος σίγουρα θα δεις και θα ’ναι τόσο παγερό αυτό που τότε θα αισθανθείς που και ο θάνατος θα πάγωνε μπροστά του.

ανάγερτος

3 σχόλια:

  1. "..Μα κι η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ...Γιατί όταν χάνεις την ψυχή δεν έχει αξία η ζωή."

    Άραγε...πόσο αξιοπρεπής μπορεί να παραμείνει μια ψυχή όταν υποτάσσεται στις βουλές της καρδιάς και...πόσο ελεύθερη εαν επιλέξει τις προσταγές της "δίκαιης" λογικής? Απο διπλές πληγές-"πηγές" λοιπόν ο πόνος. Αόρατες...και ορατές...Και ο δρόμος ίσως ένας...αυτός που μας
    ανήκει,αυτός που μας αξίζει,αυτός που εμείς επιλέξαμε να πορευτούμε...αγκαλιά με την ψυχή μας...και αυτός που η ίδια η μοίρα μας επιτάσσει..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. χωρίς καν σκέψη δεύτερη...

    να 'ναι στην ωρίμανσή τους πάντα γλυκείς οι καρποί
    που ποτίστηκαν με δάκρυ με αντοχή και μ'αρετή!

    να είσαι καλά και εσύ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ζωή αξίζει μόνο όταν μπορείς και συνομιλείς με τον άυλο εαυτό σου και δεν κατεβάζεις μπροστά του τα μάτια. Που να το καταλάβουν όμως κάποιοι που ζουν και κινούνται στη σφαίρα του εφήμερου... γιατί υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια...

    ΑπάντησηΔιαγραφή