Το θαύμα

Μοναχικός ο χωματόδρομος που οδηγεί στις όχθες.

Παιδί που χάθηκαν οι φίλοι του,  μια δρασκελιά κι ολόγυρα παγίδες ξόβεργες για τα μικρά πουλιά.

Με μια κουβέρτα δάκρυ πανωφόρι μετρά αργά τα βήματα.

Έτσι έκανε πάντα.

Του άρεσε το χρόνο να μετρά με των ποδιών το άνοιγμα.

Ανάμεσα σε στάχτες που σκόρπισε η φωτιά, η βόλτα στο ποτάμι.

Καμένα όνειρα με μυρωδιά βαριά όπως τα πόδια του.

Πάντα στο ίδιο μέρος πνίγονται οι σκέψεις του.

Μαζί οι δυό  τους τόχαν βρεί. Σάββατο θα’ ταν ή Κυριακή.

Το μόνο σίγουρο πως ήτανε γιορτή.

Εκεί μαζί με τα φιλιά μέτραγαν και την ορμή του ποταμού πάνω στα πόδια τους.

Στα κρυσταλλένια τα νερά η φλόγα έσβηνε κι αυτά σαν να σταμάταγαν, θαρρείς να δουν μέσα στα μάτια τους τη θάλασσα.

Γιατί να μη γυρίζουν πίσω τα νερά;

Μήπως μπορεί αυτός τις όχθες να γυρίσει, μήπως;

Ήθελε τόσο να μιλήσει στο νερό! Να πει, ν’ ακούσει, να χαθεί μέσα στις σκέψεις του.

Αυτές οι σκέψεις! Το ίδιο πάντα ορμητικές…

Έντονα χαραγμένη στη ψυχή του η μέρα αυτή.

Αν και σε θαύματα δεν πίστευε, περίμενε πως κάτι θα συμβεί.

Και ήταν τόσο δυνατό.

Μεθυσμένο προαίσθημα τρεκλίζοντας μεσ’ στη χαρά, μεσ’ στη λαχτάρα και μεσ’ στο φόβο.

Δεν περίμενε, δεν μπορούσε να περιμένει.

Το ένοιωθε.

Το ένοιωθε να βγαίνει νικητής στη μάχη με το θάνατο.

Ούτε που το κατάλαβε.

Μόνο η βουή μαρτύραγε το μέρος.

Μόνο η βουή και μια φωνή. Ναι, μια φωνή σε μια μορφή. Την ωραιότερη μορφή. Μορφή ψυχή με σώμα πύρινο. Ήταν αυτή! Η παρουσία της το θαύμα.

Δεν άλλαξαν οι όχθες. Μήτε τα νερά του ποταμού γυρίσαν πίσω. Απλά δεν πέρασε ο χρόνος. Γιατί ο χρόνος περνά και χάνεται σε πρόσωπα και πράγματα που δεν ακουμπάμε την ψυχή μας.  Όταν κάτι το αγαπάς  με όλο σου το είναι δεν χάνεται, δεν χάνεται ποτέ.

Ζει μέσα σε όλα που ζήσατε μαζί. Ζει μέσα στο κάθε τι. Κι αν το ίδιο ή παρόμοιο και κείνο αισθανθεί τότε αργά ή γρήγορα θα σου φανερωθεί.

Αυτό είναι το θαύμα. Μια αστραπή.

Μια αστραπή κι ο κεραυνός φωτιάς αστέρι άσβεστο να οδηγεί το δρόμο.

ανάγερτος