Μέδουσα της λήθης

Σ’ αγαπώ μέσα στα χρόνια,

τρεκλίζοντας στη δίνη της θύελλας

που έφερε η απροσδόκητη παρουσία σου

Ζεις στις ατέλειωτες θάλασσες

των ταξιδιών των πόθων μου,

μεσ’ στο ποτό από κάβες ατλαντίδες,

έτη επτά, έτη οκτώ, έτη φωτός,

τείνοντας στο άπειρο

Πνίγονται και ζωντανεύουν οι λυγμοί

εκεί που ο ήλιος αγγίζει το γέλιο σου

Σ' ένα ποτήρι ουρανό, ρωγμές τα στήθη μου

με τους σφυγμούς και τους παλμούς σου

αναπνέουν

Μέδουσα της λήθης

Κάνε με μέσα στα χείλη της να σβήσω...

ανάγερτος