Σκυφτός ψιθύρισα, 2.2… εμείς οι δύο,
μεσ’ στη βουή των ανήλιαγων ελπίδων
όταν στο πέρασμα των μεγάλων στεναγμών
ξεπρόβαλες…
έναστρε ουρανέ των αόρατων δακρύων,
του πόθου φλόγα, του ρόδου αίμα,
έλαμπες…
απρόσιτη και τρυφερή,
παιδί του έρωτα, της καταιγίδας αστραπή
και ήταν αυτό καλό σημάδι…
ανάγερτος
Έρωτας θα πει
ΑπάντησηΔιαγραφήακομη και το ΔυσΟιωνο
να το μεταφραζεις ΕυΟίωνα!....
Καλο βραδακι...