Σαν νοιώσεις αγάπη βαθιά, αληθινή αγάπη, την αγκαλιάζεις και την κρατάς ζεστά για πάντα...όπως κρατάς το σπλάχνο σου στη λύπη, στη χαρά, στην αρρώστια του, στην ερημιά του. Δικό σου γέννημα είναι κι αυτή, που θέλει τη δική σου τη στοργή.
Μα κι αν ακόμη στης λησμονιάς το πηγάδι μέσα τη ρίξεις να χαθεί, αν έχει πάθος και ορμή μεσ' απ' τα μάτια σου να ζήσει, οι φτυαριές της λήθης και της σιωπής δεν την σκεπάζουν. Ανάχωμα και εφαλτήριο γίνονται να βγει απ' το πηγάδι. Γιατί ζωή γι' αυτή, είναι να ζει μέσα απ' τη δική σου την πνοή.
Είναι φορες
ΑπάντησηΔιαγραφήπου εμείς Ζούμε μέσα από την...πνοή της...
κι αν πέσει στης Λήθης το Πηγάδι,
πνιγόμαστε μεχρι να τη συναντήσουμε
να γεμίσει με Εισπνοές το στήθος μας..
ξανα...
Φιλί....