Στους σκοτεινούς αυτούς καιρούς με την περιορισμένη ορατότητα, χρειαζόμαστε όσο ποτέ τους άσβηστους φάρους, να κρατάνε μακριά από τα βράχια το καράβι που κλυδωνίζεται.
Άσβηστος φάρος, ο μεγαλύτερος, της Ελλάδας και της ζωής μας, ο Οδυσσέας Ελύτης…
Με τη σκέψη μας στραμμένη σ’ αυτόν, ας θυμηθούμε κάτι μικρό…μα τόσο μεγάλο…
“Πάντα εσύ τ' αστεράκι
και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Tο βρεμένο μουράγιο
και η λάμψη επάνω στα κουπιά.”
ανάγερτος
...γενιες και γενιες θα μεθουν απο το αρωμα των στοιχων του...απο το αρωμα της ψυχης του...τα ποιηματα του κοχυλια αστερευτα μες του Αιγαιου την γαλαζια θαλασσα...μας αρμενιζουν !!! παντα εσυ τ αστερακι και παντα εγω το σκοτεινο πλεουμενο....ποσο μακρυα ...συναμα τοσο κοντα ...! θα αργησει πολυ να ξημερωσει ενας τετοιος ποιητης-στοχαστης ...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή