Το χρώμα του ΦΕΓΓΑΡΙΟΥ

Τι χρώμα έχει η λύπη;

Ρωτησε το αστέρι την κερασιά

και παραπάτησε στο ξέφτι κάποιου σύννεφου

που περνούσε βιαστικά.

Δεν άκουσες; Σε ρώτησα,

τι χρώμα έχει η λύπη;

– Έχει το χρώμα που παίρνει η θάλασσα

την ώρα που γέρνει ο ήλιος στη αγγαλιά της.

Ένα βαθύ άγριο μπλέ.

– Τι χρώμα έχουν τα όνειρα;

– Τα όνειρα;

Τα όνειρα έχουν το χρώμα του δειλινού.

– Τί χρώμα έχει η χαρά;

– Το χρώμα του μεσημεριού αστεράκι μου.

– Και η μοναξιά;

– Η μοναξιά έχει χρώμα μενεξελί.

– Τι όμορφα που είναι τα χρώματα!

Θα σου χαρίσω ένα ουράνιο τόξο,

να το ρίχνεις επάνω σου όταν κρυώνεις.

– Το αστέρι έκλεισε τα ματια του

και ακούμπησε στο φράκτη.

Έμεινε κάμποσο εκεί και ξεκουράστηκε.

– Και η αγάπη;

Ξέχασα να σε ρωτήσω, τι χρώμα έχει η αγάπη;

–Το χρώμα που έχουν τα μάτια του Θεού,

απάντησε το δέντρο.

– Τι χρώμα έχει ο έρωτας;

– Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού,

όταν είναι ΠΑΝΣΕΛΗΝΟΣ.

– Έτσι ε; Ο έρωτας έχει το χρώμα του φεγγαριού,

είπε τo αστέρι… Κοίταξε μακριά στο κενό…

Και δάκρυσε..

Αλκυόνη Παπαδάκη