Δευτέρα 2 Αυγούστου 2010

Για μια χρωματιστή ζωή σε όλους εσάς που θα ήθελαν να γίνουμε συνοδοιπόροι στα όνειρά μας……

Ζωή χρωματιστή

Ανάγερτος: Θεέ μου πόσο μεγάλωσα πόσο ζεστός είμαι..


Ήταν μόνος και τώρα τον ενοχλούσαν στων ποδιών τα δάκτυλα τα άγρια χόρτα που παλιά με τις ώρες τα συμβούλευε να “ημερέψουν”. Έτσι έβαλε να ψάξει τα παιδιά του κι αφού ούτε από κείνα μιλιά δεν πήρε έκατσε να πεθάνει ανάμεσα στην Ευθαλία του και τα άγρια χόρτα σαν τον πρώτο άνθρωπο που έμαθε την γλώσσα των φυτών και των ζωών.


Όμως θάνατο με τέτοιο γλυκό χαμόγελο κανείς μας δεν έχει ποτέ δει. Τόσο καλά κρυμμένο είναι μάλλον το μυστικό της ευτυχίας που χρειάζεται κανείς να διώξει την ίδια του την φύση για να το γευθεί έστω μιά φορά...


Γιώργος Κουτσαντώνης


-->
Με την ευχή μου για μια χρωματιστή ζωή σε όλους εσάς  που θα ήθελαν να γίνουμε συνοδοιπόροι  στα όνειρά μας……

ανάγερτος




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου