Και του απάντησα: συγγνώμη, γιε μου
έχω ξεχάσει τα σχήματα των πουλιών.
Ο γιος
μου έσπρωξε
το
μπλοκ ζωγραφικής μπροστά μου
και
μου ‘πε να του ζωγραφίσω τον ανθό του σιταριού.
Κράτησα
την πένα,
του
σχεδίασα ένα όπλο.
Tότε
με ύφος κοροϊδευτικό με ρώτησε:
«Μα
δεν μπορείς να ξεχωρίσεις
ένα
όπλο απ’ το σιτάρι;»
Και
απάντησα: «Άκουσε, γιε μου,
κάποτε
γνώριζα το σχήμα του σταριού
και τη
μορφή του καρβελιού
κι
ενός τριαντάφυλλου την όψη.
Μα
τώρα ο καιρός δυσκόλεψε
τα
δέντρα του δάσους προσχώρησαν στην πολιτοφυλακή
κι η
εξουθένωση τύλιξε το τριαντάφυλλο.
Τώρα
οι μέρες αρματώθηκαν
το
σιτάρι οπλοφορεί
το
πουλί οπλοφορεί
η
κουλτούρα οπλοφορεί
η
θρησκεία οπλοφορεί
και
δεν μπορείς να αγοράσεις ένα καρβέλι ψωμί
χωρίς
να βρεις ένα όπλο στην ψίχα του
και
δεν μπορείς να κόψεις ένα τριαντάφυλλο
χωρίς
να σου πεταχτούν αγκάθια στο πρόσωπο
και
δεν μπορείς να αγοράσεις ένα βιβλίο
χωρίς
να εκραγεί στα δάχτυλά σου».
Τότε ο
γιος μου κάθισε στου κρεβατιού την άκρη
ζητώντας
μου να απαγγείλω ένα ποίημα,
κι ένα
δάκρυ μου ξαφνικά ρίχτηκε στο μαξιλάρι.
Πήγε
και το ‘γλειψε να το γευτεί
κι
ύστερα είπε:
«Μα
αυτό είναι δάκρυ, Πατέρα, όχι ποίημα!».
Και
του αποκρίθηκα αμέσως:
«Όταν
μεγαλώσεις, γιε μου, και γνωρίσεις
την
ιερότητα της αραβικής ποίησης
θα
δεις πως η λέξη με το δάκρυ βγαίνουνε αδέρφια
και
πως το ποίημα δεν είναι παρά δάχτυλα που στάζουν.
Και
τότε ο γιος μου
έσπρωξε
όλες τις μπογιές μπροστά μου
και
μου ‘πε να του ζωγραφίσω μια πατρίδα γι’ αυτόν.
Το
πινέλο τρεμούλιασε στο χέρι μου
και
εγώ βούλιαξα, κλαίγοντας.
Nizar
Qabbani
μτφρ: Σαμσών Ρακάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου