Αλλάζει ο Χρόνος;

painted by Valériane Leblond

Ίσαμε την εσχατιά του πόθου

και των ασάλευτων νερών

να σε προλάβω χρόνε έφτασα

μα, στάθηκε αδύνατον να σ’ ανταμώσω

Ό’ τι που γνώριζα στα πόδια μου νεκρό

κι ό’ τι δεν γνώριζα ο χρόνος που γεννιόταν

Σκουριά Ντροπή

Δυο λύκοι μεσοπέλαγα

Από παιδί Εκεί

Να δοκιμάζω Το κλειδί

Αλλάζει ο Χρόνος;

“Θέλω περίσσευμα καρδιά Θέλω και άρωμα μυαλό Θέλω και τύχη

Θέλω ετούτη η Πινελιά να ζωγραφίσει τη χαρά Σε παγωμένα χείλη

Θέλω ν’ αλλάξει ο χρόνος  Δρόμο θέλω ν’ αλλάξει ο χρόνος

Έξω μας Μέσα μας Για όλους

Για μια φορά ακόμη η ελπίδα, με σύμβολο το νέο, επιβάλλει σε μας να πιστέψουμε το θάνατο του παλιού, του φθαρμένου. Μέχρι να κάνει κι αυτό τον κύκλο του πεθαίνοντας μεσ’ στην επίπλαστη χαρά. Θαρρείς ο χρόνος έχει σάρκα, αίμα, πληγές, αξιοπρέπεια, τιμή, ηθική. Δεν πεθαίνει ο χρόνος. Εμείς πεθαίνουμε. Ο θάνατος του χρόνου με τη γέννηση του νέου δεν είναι τίποτε άλλο από παράταση στη σκέψη πως μόνο εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τις ζωές μας. Παράταση που έχει σκοπό τη νέκρωση σαν το πιστέψουμε πως θα τ’ αλλάξει όλα ο χρόνος.  Ναι, πέρα απ’ τη φωνή της λογικής που όλο ρωτά, αλλάζει ο χρόνος; Θέλω ν’ αλλάξει ο χρόνος. Ν’ αλλάξει δρόμο ο χρόνος. Ν’ αλλάξει δρόμο γρήγορα, ναρθεί   μπροστά μας να σταθεί και σαν καθρέφτης μαγικός το μονοπάτι της ζωής απ’ τα σκουπίδια της ντροπής να φανερώσει. Έτσι για υπενθύμιση. Για να καεί το άλλοθι που φτιάξαμε πίσω του να κρυφτούμε. Ποιος ξέρει! Ίσως ντραπεί το μούτρο μας με το στανιό στο καπηλειό για  μια χρονιά ακόμη.”

ανάγερτος

Μαζί Εγώ και Συ Με την καρδιά Με το φιλί Καινούργια μέρα

Με χόρτασες Ανατολή

painted by Nathalie Picoulet

Περνούν οι μέρες

κι οι στιγμές στενόχωρες συνήθειες

πετροβολούν τις λεμονιές στα δύσβατα

Στη μοναξιά, μέσ’ στο φανέρωμα,

σε κλάσμα δευτερόλεπτα,

λυτρωτικό απόσπασμα

Φωτοβολίδα

Αναλαμπή

Γυμνά δυο χέρια με φωνή

ο έρωτας που ζήσαμε,

φωνάζει

Με χόρτασες Ανατολή

και τώρα πως ν’ αντέξω

τη Δύση μέσ’ στα μάτια μου;

ανάγερτος

Καλά Χριστούγεννα!!!

Tο δέντρο της ζωής σου γεμάτο πάντα να’ ναι, με όλα τα πιο όμορφα στολίδια της ψυχής σου…

Kαλά Χριστούγεννα!!!

ανάγερτος

Του άντρα η φωνή

Όταν του άντρα η φωνή

κραυγή του πληγωμένου λιονταριού

στης νύχτας το φαράγγι 

εκεί που πέφτουν οι καημοί- απελπισιά-

η προσμονή - όλης της γης το δάκρυ,

ένα σαξόφωνο απ’ το βυθό στη στέγη που ορφάνεψε

θα παίζει δίχως τελειωμό την παγωνιά με τον καπνό

Αρσενική όταν του άντρα η φωνή

τη σάρκα σκίζει να καεί

για έναν έρωτα

ανάγερτος

τρεμάμενο κερί

painted by Shane Wolf

Εκεί

που βόλτες έκαναν

τα χείλη μου

κι είχαν μουσκέψει έρωτα

στον ύπνο μου

σ’ αγκάλιασα

τρεμάμενο κερί

με το κορμί

με το φιλί

μη και διαβεί

ο πρόστυχος αγέρας

πάλι

ανάγερτος

Κόντρα βαθαίνει ο καιρός

painted by Pier Toffoletti

Κόντρα βαθαίνει ο καιρός κι οι αναμνήσεις/

σπάζουν το φράγμα της σιωπής / Ρήγμα σφραγίδα

πάνω / σε φάκελο κενό με δίχως παραλήπτη/

Στις μυστικές ολονυκτιές/ σαν όνειρο στα ξαφνικά

όταν/ ο χρόνος ντύθηκε φονιάς και σπόρπισε τον τρόμο/

στην αγκαλιά μου χάθηκες/

Μοίρα/ ανατροπή αβάσταχτη/ στο χάδι σου οι αντοχές/

ανάγκη μου στην πλάνη μου

ανάγερτος

Πέλαγος η αλμύρα

Πέλαγος η αλμύρα και πως να ξεδιψάσεις!

ανάγερτος

Αξιολόγηση

Αξιολόγηση. Ίνα κριθούν οι άξιοι και οι ικανοί, οι γνώσεις και οι αρετές. Να κρίνουν οι μισοί τους άλλους τους μισούς.

Θαρρείς και δεν κρινόμαστε όλοι σε τούτη τη ζωή. Θαρρείς δεν γνωριζόμαστε. Θαρρείς και οι κριτές σε άλλη χώρα ζούσαν μέχρι χτες.

Ωραία η αξιολόγηση μα λείπουν οι κριτές. Γιατί κριτής σημαίνει άμεμπτος. Διάφανος σαν άνθρωπος με στέρεες αρχές. Να προχωρά αλώβητος με δίχως ψήγμα ενοχές. Για τη ζωή του, για την τιμή του, για τη θέση του.

Μα δυστυχώς και ευτυχώς μαζί, όλοι γνωρίζουμε πως όλες τούτες οι αρχές σ’ αυτή τη χώρα, από τη γέννηση σχεδόν, χαμένες ήταν μεσ’ σε ανήθικες γιορτές. Είχαμε κρίσεις αρκετές σ’ αυτή τη χώρα. Αξιολογήσεις φοβερές. Ήρωες μα και σοφούς, μυαλά που δόξασαν τη χώρα σε επιστήμη και γραφή, πολιτικούς ακέραιους. Είχαμε κι άλλους άσημους, τους πιο πολλούς, που έδωσαν το αίμα. Αξιολόγηση μηδέν για όσους έζησαν, γιατί τους άλλους τους πρόλαβε το χώμα.

Κριτές, γέμισε η χώρα από κριτές που κυβερνούν ακόμα.

ανάγερτος

17 Νοέμβρη

Θλίβομαι πολύ τη μέρα ετούτη.

Της νεολαίας πρώτιστα κι ενός ολόκληρου λαού μέρα μεγαλοσύνης.

Θλίβομαι γιατί η γενιά αυτή, η δική μου κοντινή γενιά, απέτυχε στα χρόνια που ακολούθησαν να περιφρουρήσει και να εδραιώσει τα ιδανικά για τα οποία αγωνίσθηκε, απέτυχε να διαχειριστεί το όραμα.

Η φθορά και διαφθορά της εξουσίας των ηγητόρων σε συνδυασμό με τη δική μας βόλεψη και ραστώνη έφεραν τα γνωστά ολέθρια για τη χώρα και για μας αποτελέσματα.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και μείς τη μέρα ετούτη αποδείξαμε για μια ακόμη φορά πως την έχουμε.

Αποδείξαμε όμως δυστυχώς για άλλη μια φορά πως δεν γνωρίζουμε να διαχειριστούμε την ελευθερία μας.

Αυτό όμως που τιμούμε και πρέπει να τιμούμε τη μέρα αυτή είναι η αρετή, η τόλμη και το ασίγαστο πάθος του λαού αυτού για λευτεριά.

Με τη γλυκιά προσμονή πως μέσα απ’ την παιδεία μας θα μπορέσουμε να πετύχουμε και τη διαχείριση του μεγάλου αυτού αγαθού.

Κι ας μην ξεχνούμε τούτο ˙ Η διαχείριση της ελευθερίας μας είτε μας λυτρώνει είτε μας σκλαβώνει.

Μια μέρα πριν, όπως και σήμερα, ας κάνουμε την περισυλλογή μας

Αύριο είναι ημέρα μνήμης, τιμής και δόξας

Σ’ αυτούς που χάθηκαν

Σ’ αυτούς που αγωνίστηκαν και δεν πουλήθηκαν

Σ’ αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν για οράματα και ιδανικά

Στους φανερούς και αφανείς ήρωες

“Σκέψεις παλιές χωρίς ρυτίδες…

Πορεία οι μνήμες

και η στιγμή που αγκαλιάζει τη ζωή

Ανατροπή”

http://anagertos.blogspot.gr/2010/11/1993-m.html

Τι κι αν οι μπροστάρηδες, οι λίγοι, αμαύρωσαν το αίμα!

Υπήρξαν ήρωες το βράδυ εκείνο. Κι ήταν πολλοί. Οι περισσότεροι.

Μα που να τους μάθεις, που να τους μάθω!

Γιώργος Κυρήκου, έτσι απλά.

Γιατί έχουμε ανάγκη από σύμβολα.

Κείνο το βράδυ  ήταν εκεί με τους πολλούς, ήταν εκεί για σένα, ήταν εκεί για μένα!

ανάγερτος

Άρριζος σπόρος

Painted by Steven Assael

Όταν η στέρηση

την περηφάνια ποτίζει με ανέχεια,

άρριζος σπόρος

σε ράμφη δυνατών

Δεν θρέφει στόματα

Δεν θρέφονται αυτά με τέτοιους σπόρους

Τη γύμνια θρέφει

Το ακατοίκητο νησί

με μια σημαία ελληνική

που αργοπεθαίνει.

ανάγερτος

Η λειτουργία δεν τέλειωσε (απόσπασμα)

Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες

ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,

δεν είστε από τα χέρια σας

μονάχα, όχι.

Χρωστάτε και σε όσους ήρθαν,

πέρασαν,

θα ’ρθούνε, θα περάσουν.

Κριτές, θα μας δικάσουν

οι αγέννητοι, οι νεκροί.

Κωστής Παλαμάς

Μπορούμε;

Βαθιά νυχτωμένοι κάθε φορά που “ξυπνάμε” ένας νέος εχθρός χτυπάει την πόρτα. Τι πρέπει ακόμα να δούμε πως εχθρός μόνο ένας;

O εαυτός μας είν’ ο εχθρός μας.

Ο βολεμένος, ο φοβισμένος, ο σαστισμένος, ο δόλιος και αποχαυνωμένος εαυτός μας. Διστάζουμε να δούμε την αλήθεια που είναι μόνο μια, δημιουργώντας ιδεολογήματα σαν αφορμές συγκάλυψης της γύμνιας μας να αντισταθούμε στα παράσιτα που ζουν εντός μας και δεν μας αφήνουν να δούμε κατάματα το στόχο. Έτσι, ενώ φωνάζουμε, βρίζουμε, επαναστατούμε, στην ουσία βαθιά μέσα μας προσποιούμαστε βλέποντας τον ίδιο στόχο μεν, αλλά από διαφορετική ιδιοτελή σκοπιά. Είναι ετούτη η προσποίηση και κουτοπονηριά που μας κατέχει ο μόνος λόγος που κι αν πετύχει ο σκοπός  πάλι μονάχοι μας φοράμε τα δεσμά μας.

Αν από ξενιστές, που θρέφουμε και μας απομυζούν παράσιτα εντός μας, γίνουμε άνθρωποι με κατανόηση, φροντίδα, ζεστασιά, αγάπη για τον δικό μας, τον διπλανό μας, τον άστεγο, τον άπορο, τον άνεργο, τον έγχρωμο, τη χώρα μας, με σεβασμό και με τιμή σ’ αυτούς που ύψωσαν ανάστημα και δόξασαν τη γη μας, τότε μόνο αυτό που ψάχνουμε, φωνάζοντας για να ’χουμε όπως το λέει και ο θυμόσοφος λαός μας, θα βρούμε.

Στη γη ετούτη οι κερδισμένοι οι λαοί είναι οι ενωμένοι, οι αδούλωτοι και οι αποφασισμένοι. Μπορούμε;

ανάγερτος                    

Κόκκινο τριαντάφυλλο

Έτρεμα

και το χέρι μου

μια αγκαλιά με το μυαλό να ζωγραφίζει τη ζωή μου

Μια χούφτα χώμα, κλεμμένο απ’ τον κήπο σου,

ασήμωσα και ρίζωσα αντράνεμο κορμί

Στη σάρκα του μην ξεχαστείς, αγκάθια έσπειρα

να μου ματώνουν την καρδιά

Τα χέρια που με κράταγαν και μού ’διναν ζωή

πράσινα φύλλα, ασήμι και χαρτί

Κόκκινο τριαντάφυλλο, καρδιά και έρωτας μαζί,

το άρωμα της στέρησης

Μέσα στα σπλάχνα σου θα ζω

όσο το αίμα αρκετό για να σε φέρω πίσω.

ανάγερτος

Η παρακαταθήκη

Δε σας φοβάμαι

Εγώ μεγάλωσα εδώ

Με το Θεό

Σ’ ένα υπόγειο

Μήτε τα ερείπια φοβάμαι

Έτσι κι αλλιώς

Πάντα εμείς τα χτίζαμε

Την παρακαταθήκη σας  φοβάμαι

Αυτή που μας αφήνετε

Και θέλει χρόνια

Χρόνια πολλά

Να χτίσουμε

Μεσ’ στις καρδιές

Αγάπη

ανάγερτος

Να φοβάσαι όταν...

Όταν η νύχτα αλλάζει πλευρό να μη φοβάσαι

Να φοβάσαι όταν η μέρα αλλάζει πλευρό

Έχει τότε νυχτώσει

ανάγερτος

Θέλει καρδιά το ΟΧΙ

Αν βλέπουμε στα σκοτεινά ακόμη

Σε σας χρωστούμε

Ευλαβικά με την καρδιά

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια συγνώμη

Ήρωες!

Το ΟΧΙ σας ζωής λυχνάρι

Φωτίζει ότι απέμεινε…

ανάγερτος

“Η λευτεριά θέλει καρδιά κι η περηφάνια βλέμμα

Θέλει και το περίσσευμα να δίνεις από αίμα…”

Η σιωπή

Υπάρχει η σιωπή τ’ ουρανού

πριν να ξεσπάσει η καταιγίδα,

κι η σιωπή του δάσους..

πριν αρχίσει να φυσά ο αγέρας,

η σιωπή της ήρεμης θάλασσας

μέσα στην νύχτα,

η σιωπή όσων αγαπούν

και της ψυχής η σιωπή..

αλλά υπάρχει ακόμα και η σιωπή

που ζητάει μονάχα ν’ ακουστεί.

Romano Battaglia

Το Κάλεσμα του Εραστή

Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ' εκείνο το μικρό

παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε

όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;

Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός

της αρετής στήθηκε προς τιμή σου

και που σ' αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την

καρδιά μου;

Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση

ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;

Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι;

Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,

λιμάνι των ονείρων σου;

Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας

τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου

και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;

Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού.

Είσαι δυνατότερη απ' τους αιώνες.

Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν

μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου;

Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα

δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;

Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε

μ' ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι

σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;

Θυμάσαι την ώρα που σ' αποχαιρέτησα

και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου;

Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση

χειλιών ερωτευμένων

φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ' τη

γλώσσα.

Ήταν η εισαγωγή σ' ένα μακρόσυρτο στεναγμό

σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο

το χώμα.

Εκείνος ο στεναγμός μ' οδήγησε στον πνευματικό

κόσμο

δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου.

Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.

Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες

και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου κι έλεγες:

"Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα για

γήινους σκοπούς

και χώρια να ζουν ο κόσμος τ' αναγκάζει.

Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα

ενωμένο

μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.

Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε

εκπρόσωπό της.

υπάκουσέ την, γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει

στον πιστό της

την κούπα της γλύκας της ζωής.

Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου

θα 'ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου

Αιώνιος Γάμος."

Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια

μέσα στη σιωπή της νύχτας; Ας σου φέρνει

ο καθάριος άνεμος τους χτύπους της καρδιάς μου

κι όλη μου την αγάπη.

Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;

Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,

γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της

στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.

Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου που

καθρέφτιζαν την ομορφιά σου

και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.

Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου

πέρα απ' τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;

Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;

υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει

την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου; υπάρχει

μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους

για να σου φέρει το παράπονό μου;

Που είσαι, όμορφο αστέρι μου; Το σκοτάδι της ζωής

μ' έριξε στην αγκαλιά του. Η θλίψη με νίκησε.

Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.

Θα 'ρθει και θα με ζωντανέψει!

Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο! Θα με στηρίξει!

Που είσαι, αγαπημένη;

Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!

Και πόσο μικρός εγώ!

Χαλίλ Γκιμπράν