Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013

Στο ξόδεμα της μέρας…




















Μέρα τη μέρα και κάθε μέρα, στο ξόδεμα της μέρας, από τότε που έσβησαν τα ίχνη της ανάσας σου, κλείνω συνάντηση. Άδειο τραπέζι με δυο ποτήρια αγκαλιά και ο καφές που έπινες μοναχικός δραπέτης μέσα στα μάτια μου να σέρνει τα δεσμά. Το πάει για βροχή κι ο κόσμος όλος χάθηκε. Στην ερημιά μ’ ένα φιλί μεσ’ στη βροχή στο στόμα σου, με την ψυχή μου μίλησα. Πολλές μορφές έχει η ζωή κι αν γι’ άλλους είναι λήθη, για μένα είναι μοίρασμα.

ανάγερτος

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Η αλλοτρίωση της έλξης




















Η σάρκα έγινε σελίδα
το δέρμα χαρτί
το χάδι έννοια αφηρημένη
το σώμα καινούρια θεωρία του ανύπαρχτου.
Αλήθεια, πώς να περιγράψω
τη φύση όταν μ’ έχει εγκαταλείψει
και μόνο στην πρεμιέρα του φθινοπώρου
θυμάται να με προσκαλέσει καμιά φορά;
Ελπίζω να βρω το θάρρος
μια τελευταία επιθυμία να εκφράσω:
γδυτό ένα ωραίο αρσενικό να δω
να θυμηθώ, σαν τελευταία εικόνα
να κουβαλώ το ανδρικό σώμα
που δεν είναι ύλη
αλλά η υπερφυσική ουσία του μέλλοντος.
Γιατί αυτό θα πει ηδονή:
ν’ αγγίζεις το φθαρτό
και να παραμερίζεις τον θάνατο.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Εγώ δεν είμαι μονάχα αυτός που βλέπεις

















Εγώ δεν είμαι μόνο αυτός που βλέπεις, αυτός που ξέρεις
δεν είμαι μόνο αυτός που θα ’πρεπε να μάθεις.
Κάθε επιφάνεια της σάρκας μου κάπου τη χρωστάω
αν σ’ αγγίξω με την άκρη του δαχτύλου μου
σ’ αγγίζουν εκατομμύρια άνθρωποι,
αν σου μιλήσει μια λέξη μου
σου μιλάνε εκατομμύρια άνθρωποι -
Θ’ αναγνωρίσεις τ’ άλλα κορμιά που πλάθουν το δικό μου;
Θα βρεις τις πατημασιές μου μες σε μυριάδες χνάρια;
Θα ξεχωρίσεις την κίνησή μου μες τη ροή του πλήθους;
Είμαι κι ότι έχω υπάρξει και πια δεν είμαι -
τα πεθαμένα μου κύτταρα, οι πεθαμένες
πράξεις, οι πεθαμένες σκέψεις
γυρνάν τα βράδια να ξεδιψάσουν στο αίμα μου.
Είμαι ό, τι δεν έχω γίνει ακόμα -
μέσα μου σφυροκοπάει η σκαλωσιά του μέλλοντος.
Είμαι ό ,τι πρέπει να γίνω-
γύρω μου οι φίλοι απαιτούν οι εχθροί απαγορεύουν.
Μη με γυρέψεις αλλού
μονάχα εδώ να με γυρέψεις
μόνο σε μένα.

Τίτος Πατρίκιος

Τρίτη 18 Ιουνίου 2013

Θα ενωθώ...




Θα ενωθώ
Με την πηγή θα ενωθώ
και με το αίμα
Το θάνατο
Αν έχεις για εχθρό
Πεθαίνεις
Νύχτα μέρα

ανάγερτος


"...σαν θα σμίξουν οι ανάσες θα φουσκώσουν τα πανιά "

Φυσάει...





...κι αν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον,
είμαστε κιόλας νεκροί.


Τάσος Λειβαδίτης

Κυριακή 16 Ιουνίου 2013

Κτηνωδία





















Ρευστή σαν διάφανη βροχή
η κτηνωδία,
λυμαίνει και λυμαίνεται
το σάπιο στο ξερίζωμα.
Περιστολή των δαπανών αποστολή
και του λαού ικρίωμα.
Σε θέση μάχης, μεσ’ σε καρέκλες ειδικές
με αίμα φτιαγμένες και αφρό,
με τον εχθρό
το μερτικό μοιράζουν.
Προσκυνημένη γόησσα,  
επιταγμένος οίκος ανοχής,  
χωματερή νεκρών με δίχως σκοπευτήρια,
κατάντησε η χώρα. 

ανάγερτος

Τετάρτη 12 Ιουνίου 2013

Δευτέρα 10 Ιουνίου 2013

Ελλέβορος και μέλανας ζωμός



















Ελώδης η συνείδηση σε μια προσπάθεια ισοπέδωσης για να φανεί η βαρβαρότητα κοινή. Όμως, λαός που πέρα από τη νίκη,  την κάδμειο νίκη
έχει στην καρδιά, είναι λαός ξεχωριστός που πάντα θα κερδίζει. Δεν είναι ήττα, δεν είναι νίκη η ζωή. Είναι να ξέρεις όταν το αίμα χάνεται μ’ αντίτιμο σκληρό, ελάσσων είν’ ο θρίαμβος. Συμπίλημα καρδιάς, μυαλού, ψυχής οι μάχες σου. Εκεί που κινδυνεύεις για πάντα να πέσεις στο κενό είναι αν τους αφήσεις να σου ληστέψουν το μυαλό. Οι βάρβαροι γνωρίζουν. Κονεύουν αβανιάρηδες για να σε αφανίσουν. Ελλέβορος και μέλανας ζωμός, άτρωτο σώμα και μυαλό, της φύτρας σου περίαπτο και των εχθρών σου ο σταυρός.

ανάγερτος

Κυριακή 9 Ιουνίου 2013

Προσωρινή ανακωχή




















Προσωρινή ανακωχή κι ο σαλπιγκτής πριν από λίγο σώπασε...

Το προσκλητήριο μετρά τους ζωντανούς
Σιωπηλά τα βλέμματα
Πένθιμα εμβατήρια ατέλειωτων μονόλογων

Στα νήματα της μνήμης το αίμα κόκκινο κρασί
Βρέχει τα χείλη των πιστών

Πολιτικό διάγγελμα νεκρών το στοίχημα των ζωντανών

Να χτίσουν στα ερείπια.

ανάγερτος

Τετάρτη 5 Ιουνίου 2013

Μια στρόγγυλη ζωή




















Γυμνώθηκαν οι φυλακές και ντύθηκαν οι πόλεις
Πρωτοπορίας συνταγές
Ψηλά τα χέρια, υψωμένες γροθιές
σε μία φάρμα λευκό σεντόνι
πάνω σε τέσσερεις γωνιές
Ναρκοσυλλέκτες
με δίχως όραμα κι ανιχνευτές
Γερνάς και τον καιρό μετράς
χωρίς κλεψύδρα
Νωπή η άμμος
Φιλί με δίχως ηδονή
που ψάχνει για τον έρωτα
στο άσπρο το κελί
Μια στρόγγυλη ζωή που όρισαν γωνίες
Εκεί ο θάνατος και η ζωή
Ξεχάστε τους σωτήρες

ανάγερτος

Δευτέρα 3 Ιουνίου 2013

Οι δρόμοι της ζωής



















Από παιδί περπάταγα στη λόγχη των ονείρων μου. Ισορροπία τρόμου πάνω σε κάθετο σπαθί. Να σε γελούν, να σε χλευάζουν, να σε περιφρονούν, να σ’ αδικούν, να σε υποτιμούν και συ περήφανος με το χαμόγελο να προσπαθείς τον πόνο σου να πνίξεις. Από διπλές πληγές ο πόνος. Αόρατες και ορατές.
Πάντα μου άρεσε η αλήθεια, το δίκιο και το λεύτερο. Μα κι η αξιοπρέπεια.
Μου ’στρωσαν πολλές φορές το δρόμο. Μέχρι παχιά χαλιά να περπατήσω μου ’στρωσαν για να τα πάρω πίσω.
Έλα μου έλεγαν. Θα ’χεις αξίωμα, θα ’χεις λεφτά, θα είσαι κάποιος. Κι όσο πιο άγριος και σκληρός τόσο θα ανεβαίνεις. Η κρίση σου μαστίγιο για να γελάς και να μεθάς με ηδονές υποταγής. Γυναίκα δεν θα χρειαστείς. Δεν θέλει αίσθημα η ζωή. Μονόχνοτος να είσαι, να τους πατάς. Δεν βλέπεις τάχα τα σκυλιά πόσο υπάκουα γίνονται όσο πολύ τα δέρνεις;
Και γω, με όλα αυτά που άκουγα, μοναχικός ταξίδευα και ταξιδεύω.
Προσπάθησα. Προσπάθησα για μένα, να πείσω φίλους και γνωστούς, συνοδοιπόρους αδελφούς. Να δείξω πως τρίτος δρόμος δεν υπάρχει.
Δυο είναι οι δρόμοι δυστυχώς.
Βαδίζεις σε χαλί και χάνεις την ψυχή σου ή πληγωμένος, αγκαλιά με την ψυχή σου πολεμάς για τη ζωή σου.
Έχω κουραστεί, αλήθεια είναι. Και ξέρεις το γιατί; Δεν είναι ο πόνος ο διπλός. Είναι η απογοήτευση που μ’ έχει εξουθενώσει. Να βλέπω ανθρώπους άβουλους, ανθρώπους ουροβόρους, να σε κοιτούν και να μιλούν με πρόσωπα διπλά, να σου χτυπάνε φιλικά με νόημα τον ώμο, να λένε δήθεν συμφωνούν, να λένε πόσο σ’ αγαπούν και σε τιμούν και κει στα ύπουλα και στα κρυφά να σου τρυπούν την πλάτη.
Τώρα θα πεις, μετά απ’ αυτά αξίζει άραγε ο κόπος, αξίζει άραγε ο πόνος;
Τι θα ’λεγες σε κάποιον που τη ζωή του τώρα ξεκινά;
Χωρίς καν σκέψη δεύτερη αυτό που έκανα κι εγώ θα έλεγα να κάνει.
Γιατί όταν χάνεις την ψυχή δεν έχει αξία η ζωή.
Κι αν όσο είσαι μικρός και δεν μπορείς να δεις γιατί τυφλώνει η δόξα, μεγάλος σίγουρα θα δεις και θα ’ναι τόσο παγερό αυτό που τότε θα αισθανθείς που και ο θάνατος θα πάγωνε μπροστά του.

ανάγερτος

Κυριακή 2 Ιουνίου 2013

Αγαπώ





















Αγαπώ
ένα φεγγάρι πορφυρό
στα μάτια και στον ουρανό
την ώρα
που τα χέρια σου
αγγίζουν το κορμί μου

Αγαπώ
όρκους φωτιάς
πάνω
στο σώμα σου
να σβήνω

Αγαπώ
αυτό το δάκρυ
που κοιτά
σαν προσευχή
γονατιστό

 Αγαπώ
το χάδι σου
στα γκριζωπά μαλλιά μου
την ώρα
που το δάκρυ μου
κυλάει
στη ματιά μου

Αγαπώ
το χρόνο
που μου χάρισες
ξανά
παιδί να αισθανθώ

Αγαπώ
γιατί με έμαθες
ζωή
χωρίς αγάπη,
ποτάμι δίχως θάλασσα
χωρίς φιλί το χάδι

Αγαπώ
τη μυρωδιά
από το σώμα σου
και τα μαλλιά

Αγαπώ
όλο τον κόσμο
αγαπώ
που σε αισθάνομαι
κοντά μου

Κι αν δεις
χώρο να δίνω στον εχθρό
δεν είναι υποχώρηση
Παγίδα είναι τακτικής
στην άτροπο τη μοίρα
να δείξω πόσο σ’ αγαπώ

ανάγερτος