Στο ξόδεμα της μέρας…

Μέρα τη μέρα και κάθε μέρα, στο ξόδεμα της μέρας, από τότε που έσβησαν τα ίχνη της ανάσας σου, κλείνω συνάντηση. Άδειο τραπέζι με δυο ποτήρια αγκαλιά και ο καφές που έπινες μοναχικός δραπέτης μέσα στα μάτια μου να σέρνει τα δεσμά. Το πάει για βροχή κι ο κόσμος όλος χάθηκε. Στην ερημιά μ’ ένα φιλί μεσ’ στη βροχή στο στόμα σου, με την ψυχή μου μίλησα. Πολλές μορφές έχει η ζωή κι αν γι’ άλλους είναι λήθη, για μένα είναι μοίρασμα.

ανάγερτος