Να φοβάσαι όταν...

Όταν η νύχτα αλλάζει πλευρό να μη φοβάσαι

Να φοβάσαι όταν η μέρα αλλάζει πλευρό

Έχει τότε νυχτώσει

ανάγερτος

Θέλει καρδιά το ΟΧΙ

Αν βλέπουμε στα σκοτεινά ακόμη

Σε σας χρωστούμε

Ευλαβικά με την καρδιά

Ένα μεγάλο ευχαριστώ και μια συγνώμη

Ήρωες!

Το ΟΧΙ σας ζωής λυχνάρι

Φωτίζει ότι απέμεινε…

ανάγερτος

“Η λευτεριά θέλει καρδιά κι η περηφάνια βλέμμα

Θέλει και το περίσσευμα να δίνεις από αίμα…”

Η σιωπή

Υπάρχει η σιωπή τ’ ουρανού

πριν να ξεσπάσει η καταιγίδα,

κι η σιωπή του δάσους..

πριν αρχίσει να φυσά ο αγέρας,

η σιωπή της ήρεμης θάλασσας

μέσα στην νύχτα,

η σιωπή όσων αγαπούν

και της ψυχής η σιωπή..

αλλά υπάρχει ακόμα και η σιωπή

που ζητάει μονάχα ν’ ακουστεί.

Romano Battaglia

Το Κάλεσμα του Εραστή

Που είσαι αγαπημένη; Μήπως σ' εκείνο το μικρό

παράδεισο, να ποτίζεις τα λουλούδια που σε κοιτάνε

όπως τα βρέφη το στήθος της μάνας;

Ή μήπως στο δωμάτιό σου, όπου ο βωμός

της αρετής στήθηκε προς τιμή σου

και που σ' αυτόν προσφέρεις θυσία την ψυχή και την

καρδιά μου;

Ή ανάμεσα στα βιβλία, γυρεύοντας ανθρώπινη γνώση

ενώ είσαι γεμάτη ουράνια σοφία;

Ω συντρόφισσα της ψυχής μου, που είσαι;

Προσεύχεσαι στο ναό; Ή καλείς τη Φύση στο λιβάδι,

λιμάνι των ονείρων σου;

Είσαι στις καλύβες των φτωχών, παρηγορώντας

τους πονεμένους με τη γλύκα της ψυχής σου

και γεμίζοντας τα χέρια τους με τη γενναιοδωρία σου;

Είσαι το πνεύμα του Θεού παντού.

Είσαι δυνατότερη απ' τους αιώνες.

Θυμάσαι τη μέρα που συναντηθήκαμε, όταν

μας τύλιγε το φωτοστέφανο του πνεύματός σου;

Και πλανούνταν γύρω μας οι Άγγελοι του Έρωτα

δοξολογώντας τις πράξεις της ψυχής;

Θυμάσαι τα μονοπάτια και τα δάση που περπατούσαμε

μ' ενωμένα τα χέρια, σφιχταγκαλιασμένοι

σα να κρυβόμαστε μέσα στους ίδιους μας τους εαυτούς;

Θυμάσαι την ώρα που σ' αποχαιρέτησα

και το αγνό φιλί σου πάνω στα χείλη μου;

Εκείνο το φιλί που με δίδαξε ότι η ένωση

χειλιών ερωτευμένων

φανερώνει ουράνια μυστικά ανέκφραστα απ' τη

γλώσσα.

Ήταν η εισαγωγή σ' ένα μακρόσυρτο στεναγμό

σαν την ανάσα του Παντοδύναμου που έκανε άνθρωπο

το χώμα.

Εκείνος ο στεναγμός μ' οδήγησε στον πνευματικό

κόσμο

δείχνοντάς μου τη δόξα της ψυχής μου.

Κι αιώνια εκεί θα μείνει μέχρι πάλι να ενωθούμε.

Θυμάμαι όταν με φίλαγες και με φίλαγες

και δάκρυα έτρεχαν στα μάγουλά σου κι έλεγες:

"Συχνά πρέπει να χωρίζονται τα γήινα σώματα για

γήινους σκοπούς

και χώρια να ζουν ο κόσμος τ' αναγκάζει.

Μα ο Έρωτας κρατάει στα χέρια του το πνεύμα

ενωμένο

μέχρι να φτάσει ο θάνατος, να πάρει ενωμένες ψυχές.

Πήγαινε, αγαπημένε. Η Ζωή σε διάλεξε

εκπρόσωπό της.

υπάκουσέ την, γιατί είναι η Ομορφιά που προσφέρει

στον πιστό της

την κούπα της γλύκας της ζωής.

Όσο για τη δική μου αδειανή αγκαλιά, η αγάπη σου

θα 'ναι η παρηγοριά μου. Κι η θύμησή σου

Αιώνιος Γάμος."

Που είσαι τώρα, άλλε μου εαυτέ; Είσαι ξύπνια

μέσα στη σιωπή της νύχτας; Ας σου φέρνει

ο καθάριος άνεμος τους χτύπους της καρδιάς μου

κι όλη μου την αγάπη.

Χαϊδεύεις άραγε το πρόσωπό μου με τη θύμησή σου;

Η εικόνα δεν είναι πια σωστή,

γιατί η θλίψη έριξε τη σκιά της

στην άλλοτε χαρούμενη έκφρασή μου.

Τα δάκρυα μάραναν τα μάτια μου που

καθρέφτιζαν την ομορφιά σου

και ξέραναν τα χείλια που γλύκαινες με τα φιλιά σου.

Που είσαι αγαπημένη; Ακούς το κλάμα μου

πέρα απ' τον ωκεανό; Καταλαβαίνεις την ανάγκη μου;

Γνωρίζεις πόσο μεγάλη είναι η υπομονή μου;

υπάρχει στον άνεμο κάποιο πνεύμα για να σου φέρει

την ανάσα της ετοιμοθάνατης νιότης μου; υπάρχει

μυστική επικοινωνία ανάμεσα στους αγγέλους

για να σου φέρει το παράπονό μου;

Που είσαι, όμορφο αστέρι μου; Το σκοτάδι της ζωής

μ' έριξε στην αγκαλιά του. Η θλίψη με νίκησε.

Πάρε το χαμόγελό σου στον ουρανό.

Θα 'ρθει και θα με ζωντανέψει!

Ανάσανε την ευωδιά σου στον άνεμο! Θα με στηρίξει!

Που είσαι, αγαπημένη;

Ω, πόσο μεγάλη είναι η Αγάπη!

Και πόσο μικρός εγώ!

Χαλίλ Γκιμπράν

Βαθύ λιοστάσι

Βαθύ λιοστάσι

Μίσεψε η μέρα

Αποτραβιέται

Νεοπαγής και συνεπής

στη χάραξη υπερβολών

παράδοξων

Αναβολών ιδανικών

στην περιδίνηση

της πίστης

να ψάχνει τη συμπόρευση

μεσ’ στων κρυμμένων αστεριών

το μέτρημα

Μια θάλασσα αλμύρα

στο πληγιασμένο το κορμί

είν’ η ζωή

Ένα κελί με δυο πουλιά

που τους στερήσαν

το φιλί

Μονάχος σου και τι να πεις!

Τα λέει όλα η σιωπή

όταν ζητάς τον έρωτα

σαν λειτουργία μυστική

στου ήλιου το στασίδι.

ανάγερτος

Φράουλες και αίμα

Φράουλες και αίμα

Σήμερα που η λέξη βία σηματοδοτεί πλήθος ηθελημένων κυρίως διχογνωμιών και τείνει να καταστεί εργαλείο φίμωσης και καταδυνάστευσης κάθε φωνής που αντιτίθεται σε άνομα σχέδια, η ταινία “φράουλες και αίμα” έρχεται να μας θυμίσει την εξέγερση των φοιτητών στα πανεπιστήμια Μπέρκλεϋ και Κολούμπια της Αμερικής το 1968 ενάντια στα κέντρα κατάταξης στο στρατό που λειτουργούν μέσα στα πανεπιστήμια, ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ, ενάντια στις φυλετικές διακρίσεις, ενάντια στο ίδιο το σύστημα, ενώ κύριο πεδίο δράσης τους είναι και ο ρόλος της εκπαίδευσης. Η “βία” της κατάληψης και της ελεύθερης έκφρασης  αντιμέτωπη με τη βία των όπλων των αστυνομικών δυνάμεων. Έληξε μετά δυο μήνες με αρκετούς τραυματίες και νεκρούς φοιτητές.

Ο τίτλος της ταινίας προέρχεται από μια απαξιωτική δήλωση πρύτανη του πανεπιστημίου Κολούμπια πως οι φοιτητές το μόνο δικαίωμα συμμετοχής σε διοικητικές αποφάσεις του πανεπιστημίου που πρέπει να έχουν είναι τι γεύση θα έχουν τα παγωτά στην καντίνα, αν για παράδειγμα θα έχουν γεύση φράουλας ή όχι.

Την ταινία, βασισμένη χαλαρά στο βιβλίο του James Simon Kunen φοιτητή του πανεπιστημίου Κολούμπια που έλαβε μέρος στην εξέγερση, σκηνοθετεί ο Φιλανδός Stuart Hagmann.

Στην ταινία ακούγονται πολλά τραγούδια γνωστών καλλιτεχνών των sixties (John Lennon, Crosby, Stills, Nash & Young, Buffy Sainte-Marie, Thunderclap Newman, Richard Strauss)

Εδώ θα ακούσουμε το θρυλικό...Give Peace A Chance του John Lennon που ακούγεται τη στιγμή της εισβολής της αστυνομίας στο πανεπιστήμιο.

Η κρίση και η διέξοδος

Μπροστά µας δεν βρίσκεται η άνθιση και το θέρος, αλλά µια πολική νύχτα παγερού σκότους και αντιξοοτήτων... Είναι απόλυτα σωστό - και όλη η ιστορική εµπειρία το επιβεβαιώνει - ότι ο άνθρωπος δεν θα πετύχαινε ποτέ το εφικτό, εάν δεν πάσχιζε επανειληµµένα να πραγµατοποιήσει το ανέφικτο... Και ακόµη και εκείνοι που δεν είναι ούτε ηγέτες ούτε ήρωες πρέπει να οπλιστούν µε τέτοια ψυχική δύναµη που να αψηφούν ακόµη και το θρυµµάτισµα όλων των ελπίδων τους. Χωρίς αυτή τη δύναµη δεν θα µπορέσουν να κατορθώσουν ούτε αυτό που είναι σήµερα δυνατό.

Μ. Βέμπερ (1864-1920)

Απόσπασμα των όσων έλεγε στην ανάλογη, ζοφερή εποχή του μεσοπολέμου ο μεγάλος γερμανός κοινωνιολόγος και πολιτικός οικονομολόγος. Συμπεριλαμβάνεται ως αναφορά στο βιβλίο   “ Η κρίση και η διέξοδος” του Γ. Κατρούγκαλου.

Ο ρόλος του διανοούμενου

Πιστεύω ότι ο ρόλος του διανοούμενου είναι να λέει την αλήθεια και να αποκαλύπτει την απάτη. Το χρέος του κάθε έντιμου ανθρώπου δεν είναι να υποστηρίζει το “εθνικό συμφέρον”, αλλά να εξετάζει κριτικά αυτή την έννοια και τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιείται. Τότε θα ανακαλύψει την αλήθεια της παρατήρησης του Άνταμ Σμίθ: ότι δηλαδή, το εθνικό συμφέρον συνήθως δεν είναι τίποτε άλλο παρά τα ειδικά συμφέροντα των αφεντικών της κοινωνίας.

 Νοαμ Τσόμσκι

Η τρίτη επανάσταση

Η πρώτη επανάσταση ήταν των ρομαντικών, που τα έβαλαν με την αστική βιομηχανική ωφελιμιστική τάξη. Η δεύτερη ξεκίνησε από τους σοσιαλιστές, που κατήγγειλαν τη φρίκη των πολέμων και την κοινωνική αδικία. Η τρίτη επανάσταση, που ήδη ωριμάζει, θα είναι "ποιητική". Οι άνθρωποι θα καταλάβουν πόσο μάταιο είναι να έχουν αυτούς τους τρελούς ρυθμούς στη ζωή τους. Θα νιώσουν πόσο πεζή είναι η καθημερινότητά τους. Θα συνειδητοποιήσουν ότι ασχολούνται με τα πάντα, στριμώχνοντας τη λογοτεχνία σ' έναν "ελεύθερο χρόνο" που μειώνεται συνεχώς. Και θα εξαπολύσουν τότε τη μεγάλη αντεπίθεση για να ξανασυναντήσουν τους ποιητές. Οι νέοι έχουν ήδη αρχίσει: οι γιορτές τους, οι χοροί τους, οι έρωτές τους, ακόμη και η μαριχουάνα τους, εκφράζουν, έστω και μ' έναν αφελή τρόπο, την ανάγκη για ποίηση.

Έντγκαρ  Μορέν

Αν πεις...

Αν πεις πως είσαι έρωτας,

τον ήλιο κράτα αγκαλιά

Κι αν πεις πως είσαι πυρκαγιά,

στον έρωτά του σβήσε.

ανάγερτος

Μετανάστης βροχή

Όχι στο πίσω

Μπροστά

Δεδομένα φωτιά

περιμένουν

Μετανάστης βροχή

με τη σκέψη στο χώμα.

ανάγερτος

Επίκαιρα και όμοια

Σε μια γωνιά σαν το λεπρό

Απέναντι

Οι ώρες λύνουν τη σιωπή

κι οι κραδασμοί

βυζαίνουν την αντίσταση

Κοντά, πολύ κοντά

Επανωτά

Στην πτώση

Λύκος μοναχικός ο θάνατος

Αιμορραγούν οι δρόμοι

Αιμορραγεί και η καρδιά

Τα όρνεα με αίμα κάνουν έρωτα

Φθινόπωρο

και σπαρταράνε τα κλαδιά

Φθινόπωρο

Απέναντι

Εμείς κι αυτοί.

ανάγερτος

Παγίδα ο χρόνος

Παγίδα ο χρόνος σε κρατά απ’ τα πόδια δεμένο, κρεμασμένο ανάποδα

να βλέπεις μόνο χαμηλά. Κι όταν κλεφτά η ματιά σου βρεθεί στα ψηλά το μυαλό να σκεφτεί δεν μπορεί, εμποδίζει το αίμα.

Αφέθηκες στο δέσιμο θωρώντας αιώνια τη ζωή.

Σου λέγανε πως η ζωή στιγμή, μια κουκίδα φως σ’ απόλυτο σκοτάδι.

Δεν άκουγες, αφέθηκες...

Δήμιος ο χρόνος με τη δική σου ανοχή σου στέρησε το θάμα.

Ελευθερία η ζωή. Στιγμές βρισιές στο θάνατο που χάσκει να σε καταπιεί σαν σόλα βρώμικη ανοιχτή στα πόδια του ζητιάνου.

Και τώρα τι, μπορώ εγώ μονάχος μου; Μου τα ‘λεγες και δάκρυζες μεσ’ στην ταβέρνα του Μηνά, πρώτη φορά εσύ που δε λογάριαζες, να λες τώρα τι κάνω.

Ποτέ αργά. Όσο ακόμα ζωντανός ποτέ αργά.

Αν το μυαλό σου μεσ’ στα σκοτάδια βλέπει φως και λίμνες μεσ’ στην έρημο, θα δει το σπόρο να γεννά, θα δει το δέντρο. Θα δει και σένα σκαρφαλωμένο στα κλαδιά.

Να ζει μαζί με τα πουλιά. Να ονειρεύεται ξανά. Να ζει στιγμές με το κεφάλι στα ψηλά.

Μια στιγμή, βήμα ζωή σ’ ένα χορό που ζωντανεύει το νεκρό να σταματά το χρόνο.

ανάγερτος

Η αλήθεια

Γνωρίζω ανθρώπους που γεννήθηκαν με την αλήθεια στην κούνια τους, που δεν ξεγελάστηκαν ποτέ τους, που δεν τους χρειάστηκε να προχωρήσουν ούτε ένα βήμα σε ολόκληρη την ζωή τους, επειδή από τότε που ήταν ακόμα στις φασκιές είχαν κιόλας φτάσει. Ξέρουν ποιο είναι το καλό, πάντοτε το ήξεραν.

Για τους άλλους έχουν την αυστηρότητα και την περιφρόνηση που τους δίνει η θριαμβευτική τους σιγουριά πως έχουν δίκιο. Δεν τους μοιάζω. Εμένα η αλήθεια δεν μου αποκαλύφθηκε στα βαφτίσια μου, δεν την βρήκα ούτε από τον πατέρα μου ούτε από την κοινωνική τάξη της οικογένειάς μου.

Ότι έχω μάθει μου κόστισε ακριβά, ότι ξέρω το έχω με δικές μου δαπάνες. Δεν έχω ούτε και μία έστω βεβαιότητα που να μην την σχημάτισα μέσω της αμφιβολίας, του άγχους, του ιδρώτα, της οδυνηρής εμπειρίας.

Έτσι νοιώθω σεβασμό γι αυτούς που δεν ξέρουν, γι αυτούς που ψάχνουν, που ψηλαφούν, που σκοντάφτουν. Για εκείνους που η αλήθεια τους είναι εύκολη, αυθόρμητη, αισθάνομαι βέβαια έναν κάποιο θαυμασμό, αλλά ομολογώ, πολύ λίγο ενδιαφέρον.

Λ. Αραγκόν

Περιστρεφόμενη ζωή

Όποιος να νοιώσει δεν μπορεί τι κρύβει ένα δάκρυ,

σε πέλαγος χωρίς κουπιά κι ο έρωτας πανσέληνος.

Περιστρεφόμενη ζωή, μπουκάλι κόκκινο κρασί

που σε μεθά με δόσεις.

ανάγερτος