Από
παλιά αποφάσισα να βλέπω τους ανθρώπους με συμπάθεια.
Έπεισα
τον εαυτό μου πως ό, τι βλέπει ή ακούει δεν είναι το πραγματικό
του
γνωστικού ανθρώπου. Ή τουλάχιστον, δεν μπορεί να είναι.
Έβαλα
κάτω τις συνθήκες διαβίωσης, τις συνθήκες πρόσβασης στη γνώση,
το
γονεϊκό περιβάλλον και προσπάθησα να βρω επιχειρήματα προς τεκμηρίωση. Μάταια. Περίσσευε το μεγαλύτερο κομμάτι.
Αυτό
που φαινομενικά τα είχε όλα, ενώ η σκέψη του πρόδιδε χαμέρπια.
Έτσι
κατέφυγα στα ένστικτα και στον διάχυτο ναρκισσισμό της κοινωνίας.
Αυτόν
που μας κάνει να πιστεύουμε στην πνευματική, σωματική και ηθική μας
ανωτερότητα. Αυτόν που κύρια, ανάλογα με το μέγεθος, καθορίζει τον βαθμό
συμπάθειας σε κάθε τι το διαφορετικό, από χρώμα μέχρι άποψη.
Αυτόν
που κατά βάση καθορίζει το πολιτικό στρατόπεδο του καθενός μας.
Ο
άνθρωπος είναι διαφορετικός είπα. Είναι πολλά που καθορίζουν την
διαφορετικότητά του. Είναι οι φόβοι του, οι ενοχές του, οι μαρτυρίες, τα
βιώματα, το συμφέρον, η ιδιοσυγκρασία του, οι άμυνές του και άλλα πολλά.
Υπάρχουν
όμως πράγματα, υπάρχουν ενέργειες που θα έπρεπε να είναι κοινές.
Που
επιβάλλεται να είναι κοινές γιατί, εξακολουθώ να σέβομαι τους ανθρώπους,
εξακολουθώ να πιστεύω στους ανθρώπους, στην αλλαγή της στάσης τους.
Στη
γνώση που λέει πως για να πάρεις πρέπει να δώσεις.
Στον
σεβασμό στο μέρος που ζεις, στους ανθρώπους που συνυπάρχεις, στην αγάπη και στη
συμπόνοια προς τα παιδιά και τους ανήμπορους.
Στον
σεβασμό και στην αγάπη της φύσης και των πλασμάτων που την απαρτίζουν.
Γιατί
η φύση, με την τεράστια γνώση, με σεβασμό σε κάθε άψυχο και ζωντανό, στα όνειρα
που ζουν ανάμεσά της, καθορίζει την τάξη με τον δικό της τρόπο.
Συχνά
αμείλικτο, δίχως τα μέσα που παραλλάζουν ή σκεπάζουν την αλήθεια.
Υ.Γ.
Με σεβασμό και με οδύνη στα αδικοχαμένα μας παιδιά, στα αδικοχαμένα αδέλφια
μας.
ανάγερτος
