Πεθαίνει για να ζήσει

Ξερά τα χείλη κι η γλώσσα κομμάτια

σε θάλαμο βουβό να λιώνει σαν κερί

Χέρια οστά που τρέμουν,

σ’ ένα κομμάτι από χαρτί

πυροδοτούν τον πόθο

να μην τελειώσει ακόμα

Όλη η ζωή ένα χαρτί και το μυαλό

μια αστραπή να καίει το πέρασμά του

Όλοι εκεί

Οι τρεις γενιές μαζί

Στο προσκεφάλι του

Τα χέρια του χαϊδεύουν, τα χείλη,

τα μαλλιά

Το στήριγμά του στη ζωή, αγία,

καρτερική φροντίδα

Το σπλάχνο του, θυσία,

στον άνθρωπο προστάτη του,

στο δάκρυ του

σκεπάζει την καρδιά

και το εγγόνι,

ευλογία, αναπολεί

στα σκοτεινά πνιχτά,

τον άνθρωπο που το μεγάλωσε

Βραδιάζει ή χαράζει;

Ποιος να το πει με σιγουριά!

Μόνο η αγάπη το μπορεί,

και έχει αποφασίσει                                                                  

Ο άνθρωπος που αγαπά

και φεύγει με αγάπη

Δε χάνεται

Πεθαίνει για να ζήσει

“ Σ’ έναν αγωνιστή της ζωής ”

Υπάρχουν ήρωες μα είναι αφανείς…

ανάγερτος