Οι δυο φίλοι

-Αυτός ο κόσμος για λίγους είν’ Αρίστο…

-Δεν το νομίζω Μανωλιό. Δε βλέπεις; Λίγοι είναι όλος αυτός ο συρφετός με τ’ ακριβά αμάξια, με τα παραθαλάσσια, πάνω στα κότερα, στα μπουζουξίδικα, στα ουζερί ολημερίς και στα ρακάδικα;

Ένα εκατομμύριο άκουσα πως είναι πάνω κάτω. Από πηγή τον Παναγή με τα λεφτά, που λέγαμε πως τα ’πιανε. Στην εφορία βρε που δούλευε, τον ξέχασες;

-Μα φίλε μου είναι πολλοί. Τι έγινε; Απ’ ότι ξέρω τα μεροκάματα ποτέ ψηλά δεν ήτανε στη χώρα και να υπήρχαν και δουλειές! Του ποδαριού οι περισσότερες.

- Θαύμα Αρίστο, θαύμα! Σ’ αυτή τη χώρα θαύματα πολλά. Λαός ο περιούσιος, δεν άκουγες που έλεγαν!

-Αχ! Κατακαημένε Μανωλιό, φωνάζεις. Το ξέρω αδελφέ μου που πεινάς και ξέρω και γιατί πεινάς.

Κάποτε σ’ αυτή τη γη, αφέντες ήταν λίγοι. Λίγοι, με δύναμη πολλή. Να φανταστείς, ακόμα και οι Τούρκοι, πάνω σ’ αυτούς στηρίχθηκαν για να μας έχουν σκλάβους. Μετά την ελευθέρωση οι ίδιοι πάλι, με γερμανό για βασιλιά το μαγαζί το στήσανε. Γιατί ανέβασες τα φρύδια, σε πείραξε το μαγαζί; Πως ήθελες, πατρίδα ήθελες να πω; Κατακαημένε Μανωλιό, πατρίδα εγώ και συ τη λέγαμε και πάντα θα τη λέμε.

Τώρα, οι λίγοι γίνανε τρανοί και οι πολλοί γινήκαν λίγοι.

Όχι, δεν είναι αλχημεία. Λωποδυσία λέγεται στη γλώσσα την ελληνική. Γιατί σε κάθε γλώσσα έχει δικό της όνομα.

Επειδή σε βλέπω έτοιμο να με ρωτήσεις και να πεις, μα και γιατί, χαζοί αυτοί να μοιραστούν το βιος τους μ’ άλλους; θα σου το απαντήσω.

Σε γλώσσα ποδοσφαιρική μιας και κατέχεις το άθλημα.

Τι ομάδα είσαι στο ποδόσφαιρο βρε Μανωλιό;

-Πανάθα είμαι φιλαράκι, το ξέρεις και σχόλια δεν δέχομαι.

-Ας είσαι ότι θέλεις, ξέρεις, απ’ το ποδόσφαιρο απέχω.

Αλλού να καταλήξω θέλω.

Πες μου, ειλικρινά όμως, πέτσινα πέναλτι πόσα σας έδωσαν εφέτος;

-E.. καμμιά επτά..

- Ο Παοκ; έλα, ξέρω πως κρατάς αρχείο.

- Πέντε, αν θυμάμαι καλά.

-Η Αεκ;

-Πέντε κι αυτή νομίζω.

-Ο Ολυμπιακός;

- E….O Γάβρος δέκα… αφού έχει τη διαιτησία με το μέρος του.

- Το πρωτάθλημα ποιος το πήρε;

-Ποιος άλλος, θέλει και ρώτημα; O Ολυμπιακός.

Καλά γιατί τα λες τώρα όλα αυτά, το θέμα άλλο είναι.

-Όχι φιλαράκι. Όλα την ίδια βάση έχουν.

Έπρεπε όλοι που είναι στο παιχνίδι συνένοχοι να γίνουν, να μην υπάρχει αντίσταση. Σήμερα ο Ολυμπιακός, αύριο ο Παναθηναϊκός, μεθαύριο η Αεκ… και να κυλάει ο καιρός. Εγώ και συ φωνές κακό στα γήπεδα, με τα μυαλά στα κάγκελα κι όχι στο φαγοπότι. Επαγγελματίες Μανωλιό γι’ αυτό και κάνανε το άθλημα επαγγελματικό. Πώς να ξεπλύνεις καραβιές αλλιώς. Πρέπει να φέρεις ξένους, να χτίσεις μύθους, να φέρεις άσημους με παχυλούς μισθούς που να τραβούν το τρένο.

Θυμάσαι το ποδόσφαιρο ερασιτεχνικό ή έστω ημιεπαγγελματικό;

Όχι πως όλα ήτανε αλλιώς. Και τότε ο ισχυρός το νήμα πρώτος έκοβε. Μα είχε κάτι πιο αγνό βρε αδελφέ. Υπήρχαν και παράγοντες σωστοί. Υπήρχαν παίκτες με ψυχή, με λεβεντιά, που το μισούσαν το άδικο.

Δεν θα ξεχάσω φάση. Τον αρχηγό της Aεκ και της Εθνικής τον Μίμη Παπαϊωάννου, μόνο μπροστά στο τέρμα το αντίπαλο να σταματά στα ξαφνικά κάτι να λέει στον λάισμαν και να γυρίζει πίσω. Κανείς δεν το κατάλαβε από μας πως πριν βρεθεί μονάχος μέσα στα δίχτυα με το γκολ η μπάλα χτύπησε στα χέρια. Ήτανε βλέπεις αρκετό που το εγνώριζε αυτός.

Για πες μου, τώρα ποιος θα το έκανε αυτό! Γι’ αυτό σου λέω.

Μαζί με το ποδόσφαιρο και τη ζωή μας επαγγελματική την κάνανε.

Επαγγελματική συνενοχή για να μπορούν να λένε, τι θέλεις τώρα και μιλάς; Μαζί τα φάγαμε.

Μα θα μου πεις. Εγώ τι φταίω; Κι αν είναι αρκετοί, μειοψηφία είναι. Το ένα δέκατο… Δεκάρα τσακιστή δεν έφαγα.

Το ξέρω. Το μόνο λάθος μας που με τη στάση μας βοηθάγαμε αυτούς να κλέβουν. Μεγάλη η συζήτηση. Τέλεια στημένο το παιχνίδι. Μας χώρισαν σε οπαδούς στα πρότυπα της μπάλας. Σε πράσινους, σε κίτρινους, σε κόκκινους, σε μπλε. Μας δώσαν και φανέλες να τις φοράμε στις γιορτές.

Μας δώσαν σημαιάκια. Με τριφυλιές, με κεφαλές, με αετούς δικέφαλους και κάναν τόπι τις ζωές. Με πώρωση οπαδική να χαίρεσαι να βλέπεις το στημένο.

Τυχαία φίλε μου, ποτέ και τίποτα δεν γίνεται κι αν θέλεις, όπως και γω το θέλω, ν’ αλλάξουν όλα ριζικά, τότε ξεκίνα σήμερα αλλάζοντας εσένα, αλλάζοντας εμένα.

ανάγερτος