Ακυβέρνητος ο έρωτας στη δίνη της ανάσας σου, ψάχνει για λόγια στα πελώρια κύματα. Βυθίζεται ο λογισμός στο χτυποκάρδι της καρίνας. Δικός μου θα είσαι, Δικιά μου θα μείνεις, πυγολαμπίδες στο σκοτάδι. Ότι απέμεινε να δείχνει πως είμαι ακόμα ζωντανός. Τούτη την ώρα που η αλμύρα νεκρώνει τη σκέψη, οι λέξεις χαροπαλεύουν στην αγωνία. Τέλος δεν έχει το μαρτύριο του χαμού. Τόσο κόκκινο πώς να τ’ αντέξεις!
πάντα σε ακυβέρνητο καράβι ταξιδεύει ο έρωτας βουλιάζει στα κύματα του πάθους ανασαίνει στην αρμύρα των φιλιών ηρεμεί σε λιμάνια κι αν δε χαθεί πάνω σε βράχια κοφτερά, ρίχνει την άγκυρα... ερημικό νησί είναι, πολύβουη πόλη; το ταξίδι που τελειώνει;
το μόνο κόκκινο που δε φοβήθηκα ήταν το βελάκι που μου έδειχνε το δρόμο της καρδιάς του...
πάντα σε ακυβέρνητο καράβι ταξιδεύει ο έρωτας
ΑπάντησηΔιαγραφήβουλιάζει στα κύματα του πάθους
ανασαίνει στην αρμύρα των φιλιών
ηρεμεί σε λιμάνια
κι αν δε χαθεί πάνω σε βράχια κοφτερά,
ρίχνει την άγκυρα...
ερημικό νησί είναι, πολύβουη πόλη;
το ταξίδι που τελειώνει;
το μόνο κόκκινο που δε φοβήθηκα ήταν το βελάκι που μου έδειχνε το δρόμο της καρδιάς του...