Είμαι ακόμη εδώ

Η ζωή σου ανέμη ξετυλίγει τις νύχτες

σ’ έναν κόσμο κουρέλι

Στην ανάσα σου πάνω περπατώ μ’ ένα χάδι

Κι αν δεν μ’ ακούς κι αν δεν με βλέπεις

Είμαι ακόμη εδώ

Απ’ το δάκρυ κρατιέμαι

ανάγερτος

Ένα μαζί σου...

Ο πιο μεγάλος θάνατος

των ζωντανών ο θάνατος

Η πιο μεγάλη ερημιά

η παγωμένη η καρδιά

Στη θύμισή σου ραγίζει η νύχτα

Με την ψυχή μου μεσ' στην ψυχή σου,

με το κορμί μου μεσ' στο κορμί σου

Στην ύπαρξή σου η ύπαρξή μου

Ένα μαζί σου...

ανάγερτος

Επίκαιρες ματιές

Η βόλεψή σου

Όταν στη βόλεψή σου απάνω

του διπλανού τον πόνο λοιδωρείς,

στο γενικό το γκρέμισμα

δεν έχεις που για να κρυφτείς.

Κι όσο κι αν φωνάζεις

κι όσο κι αν θρηνείς

σου τόπε κι ο λαός σου

προτού ακόμα γεννηθείς'

Τον λύκο με τα πρόβατα

και τον κουτό τσομπάνο

που όσο κι αν εφώναζε

δεν άκουγε κανείς.

Σαν κέρμα…

Σαν κέρμα κύλησες

κι ήσουν το φιλοδώρημα∙

αυτό που δώσαν στο μικρό

που τους κρατούσε το στυλό

πριν υπογράψουν.

Σταυρός σημάδι

Ανέμων όρια, της γης τα όρια.

Κέδρος, ριζάρι του Βοριά,

Ελιά της Κρήτης,

Μαστίχα της Ανατολής

και Φραγκοστάφυλλο της Δύσης.

Σημεία τέσσερα, Σταυρός σημάδι.

Μ' αυτό θα ζήσουμε

Μ' αυτό θα πολεμήσουμε

Μ' αυτό και θα νικήσουμε.

Μαθηματική ανατροπή

Με πρόσημο αρνητικό

σε ακέραια ρίζα

η ευτυχία φαντάζει

σαν κάτι μακρινό.

Καθήκον σου,

το πλην στο συν

να το γυρίσεις.

Αυτό θα πει ανατροπή.

ανάγερτος

Ο παράδεισος

Λίγο πιο πριν, λίγο μετά

κι η μέρα χάθηκε

Μέσα στο μαύρο, δυο χείλη κόκκινα

Σε μια ζωή χωρίς διάφραγμα

μέσα σε πύργους, μέσα σε μύθους,

μεσ’ σε φωτιές και σε λυγμούς,

μέσα σε φίλτρα και ρετούς

αναζητάς τα χρώματα

Άκαρπα στόματα…

Στα μάτια τα μελόδροσα

στα κόκκινα τα χείλη

είν’ ο παράδεισος.

ανάγερτος

Ποτέ αργά

Αγκάλιασέ με, μη μιλάς, πολύ το κρύο.

Εξήμισι χαράματα στην άδεια αποβάθρα. Εγώ με τη ζωή μου.

Υγρή σαν και τη θλίψη μου η παγωνιά, μέχρι το κόκκαλο.

Τόχει η μέρα σκέφτομαι.

Πριν από χρόνια Πειραιάς. Τιμές και άγημα. Τριών μηνών φαντάρος.

Όπως παγώνει η καρδιά το κρύο.

Τα χέρια ξύλα αποκαίδια, καθρέφτης κρύσταλλο το όπλο και οι θωρακισμένες μερσεντές να μη τελειώνουν.

Πάντα σ’ αυτή τη χώρα απέδιδα τιμές.

Τιμές στους άγνωστους και στους γνωστούς.

Στους αφανείς, στους ήρωες, στους στρατηγούς, τους αρχηγούς.

Πολιτικούς, δικτάτορες και βασιλείς. Προέδρους και δοσίλογους.

Σε πρεσβευτές, σε δήμαρχους, νομάρχες και θρησκευτικούς.

Να φανταστείς, ήμουν κι ανεπιθύμητος.

Με παγωμένο το μυαλό και την καρδιά να καίει ένα συναίσθημα τρελό.

Σε λίγο, όλοι θα ήτανε εδώ. Να ρίξουν λέει το σταυρό. Όλοι μαζί με το λαό και τα παιδιά μας άγημα απόδοσης τιμών.

Αποχωρώ. Πάμε σου λέω. Πάμε, θέλω στα γρήγορα να φύγουμε από δω.

Είναι οι μνήμες θάλασσες και συ είσαι ο δικός μου ο σταυρός.

Κανείς για σένα. Μη περιμένεις άδικα. Όλα μα όλα ψεύτικα. Κλεμμένο χειροκρότημα. Μια τελετή διαπλοκή που έχει θύμα τη ζωή.

Μια ιεροσυλία τελετή πάνω στο πιο μεγάλο σύμβολο. Εκεί που Αυτός μαρτύρησε για να μας δείξει πως μέσα από το θάνατο κερδίζεται η ζωή,

εκεί που το φιλί τους έδιναν αυτοί που μας λευτέρωναν, εκεί κι αυτοί που μας σκλαβώσαν. Φιλί, ίδιο με του Ιούδα το φιλί.

Γι’ αυτό σου λεω…

Στα παγωμένα τα νερά μαζί μου έλα.

Έλα να γίνουμε πολλοί. Πολλοί εμείς και οι σταυροί μας.

Δεν θα χαθούμε. Τα αφρισμένα τα νερά κι αυτά μαζί μας.

Τόσα και τόσα χρόνια να περιμένεις το σταυρό που σε σταυρώσαν. Χαμένα χρόνια με τη δικιά μας ενοχή, με τη δικιά μας ανοχή.

Όμως ποτέ αργά. Στην κερδισμένη τη ζωή και το αργά, κοντά φαντάζει.

Τέρμα το χειροκρότημα και οι τιμές.

Ξέρουμε εμείς τιμές να δίνουμε εκεί που μας τιμούνε. Στους ήρωες της λευτεριάς, στα σύμβολα που με το αίμα τους ποτίσανε για να λευτερωθούμε.

Ποτέ αργά…

Ποτέ αργά για λευτεριά.

ανάγερτος

Βουλιάζεις...

Βουλιάζει η γη

και η ζωή ρολόι χάρτινο

Ουρλιάζει το σαξόφωνο,

τρομάζει

στην αύρα του παράλογου

και απολιθωμένου

Παράθυρο που ανοίγει στο κενό

με θέα τη μετάλλαξη

Μιας χρήσης διάολε, οι άνθρωποι…

Με άζωτο υγρό

παγώσαν το συναίσθημα

Σε κύκλους μ’ ένα κέντρο

κατευθυνόμενη ζωή

Πόσα λιγότερα να δεις!

Κλοπή ο πόνος, η χαρά, το δάκρυ

Ο έρωτας κλοπή

Ότι σε γέννησε και σε γεμίζει

αρπαγή

Μόνο η σκέψη ζωντανή

Λερναία Ύδρα ευτυχώς

Το εφαλτήριο

ανάγερτος

Σε βλέπω...

Σε βλέπω στον ορίζοντα κι έχεις τα μάτια χαμηλά. Πονάς μα δεν το δείχνεις. Στα μάτια σου ο έρωτας γυμνός και στα μαλλιά σου όλο το φως του ουρανού τα χέρια μου σκεπάζει. Αποθυμιά χλωμή, της ερημιάς ποτάμι. Μέσα στον κήπο μου ήλιους ποτίζω τα φιλιά μαζί τους να σε πάρουν…

ανάγερτος

Ανάπηρος με ποσοστά αναπνοής

96% στο θάνατο, 4% αναπνοή

Απόφαση: δεν ζεις, δεν δικαιούσαι για να ζεις

Η χώρα κινδυνεύει και συ έχεις το θράσος

βοήθεια να ζητάς;

Αυτό που μόνος σου έπρεπε να κάνεις

το κάνουμε εμείς.

Οποία αχαριστία!

Σου δίνουμε το θάνατο

για να σωθεί η πατρίδα

Πρόσφερες δε λεω, πρόσφερες πολλά

Πολέμησες για ιερά και όσια

και την ψυχή σου έδωσες

Πάντα την έδινες, δεν έπαιρνες

Ελεημοσύνη μια λέξη άγνωστη για σένα

Σ’ ευχαριστούμε…

Και λόγο στην κηδεία σου θα βγάλουμε τρανό

Μα τώρα, η ώρα απαιτεί ευθύνη

Ευθύνη και απόφαση

Να σώσουμε τις τράπεζες, να μείνουμε

μεσ’ στο ευρώ πάση θυσία

Το κεφάλαιο αιμορραγεί μεσ’ στην πισίνα

και συ αναίσθητε ζητάς ζωή

Οποία αχαριστία!

(96% ανάπηρος, μόνο αναπνοή. Ένα βοήθημα μικρό

για να μπορεί ακόμα ν’ αναπνέει έπαιρνε.

Σήμερα το κόψανε κι αυτό. Αλλοίμονο του είπανε, με τέτοια αναπηρία, έχεις το θράσος και να ζεις.

Όλα καλά ως εδώ!

Θα πεις, θα πω, θα οργιστείς, θα οργιστώ.

Ε…και! Το αποτέλεσμα μετράει.

Αύριο εσύ, αύριο εγώ, το παιδί σου, το παιδί μου, οι γονείς μας, οι φίλοι μας. Με την οργή και με το λάικ μόνο ζωή χαμένη, ζωή παραδομένη. Θα τ’ ανεχτείς, θα τ’ ανεχτώ;

Γίναμε τόσο αναίσθητοι, τόσο ανάλγητοι;

Πονώ και να το σκέφτομαι!

Δεν θέλω να ελπίζω. Θέλω να πολεμώ, θέλω τη μοίρα μου εγώ να την ορίζω.

Πρώτη φορά λυπάμαι τόσο!

Λυπάμαι για μας, λυπάμαι για μένα…

Ψάχνω ένα φως, ψάχνω για μας, ψάχνω για μένα!)

ανάγερτος

Πες μου

foto   jaroslaw kubicki

Πρωθύστερη ανάγκη

υψώνει το αδύνατο στα αβαθή

Ασύμμετρη η εκτροπή

σχοινί μακρύ όσο η ελπίδα

το να το ζεις ή να μη ζεις

Ανάπηρες γεννοβολές

με δίχως θάνατο επιλογή

Ευνούχος

Δίχως αισθήσεις

Μόνο να βλέπεις, να ακούς

και ίσως να αγγίζεις

Πες μου

Θέλεις πραγματικά να ζεις ή να ελπίζεις;

Όσο ακόμη αισθάνομαι μπορώ να περιμένω

Πες μου

ανάγερτος

Ανάερος ο έρωτας

foto  jaroslaw kubicki

Δυο μπάλες κόκκινες

πάνω στη θύελλα

Με δίχως ψίχα

με δίχως ρόδι

γυάλινο τσόφλι

Στα χείλη αλμυρό νερό

Ατέλειωτη δίψα

ακυβέρνητη

πισθάγκωνα δεμένη

Είν’ το τιμόνι μαρτύριο του τροχού

και δήμιος τα κύματα

Μάταια οι ναύτες…

Μια αγκαλιά κόκκινα τσόφλια

ο έρωτας

ανάερος πλανιέται.

ανάγερτος